Ken je Bart Simpson? Hij is een “ Underachiever” en hij is er trots op, man!
Nou is niet iedere underachiever, of onderpresteerder op zijn Nederlands, daar trots op.
Ik ken een jongen die van zichzelf weet dat hij een onderpresteerder is en hij heeft het er knap moeilijk mee.
Wat onderpresteren is?
Onderpresteren betekent dat je een prestatie levert die beneden het niveau van je kunnen ligt.
Bij hoogbegaafde kinderen spreekt men van relatief onderpresteren: het kind presteert volgens of boven het gemiddelde van de omgeving maar toch lager dan het niveau waarop het gezien de eigen vaardigheden zou moeten presteren. Omdat men de omgeving niet als referentiepunt kan gebruiken, is deze vorm van onderpresteren moeilijk te herkennen.
Waarom gaat een kind onderpresteren?
-Het kind wil net als ieder ander door de groep leeftijdsgenoten geaccepteerd worden en past zich daarom aan hun normen en gedragingen aan, met kans op afwijzing of verlies van eigen identiteit.
-Het lesaanbod op school ligt beneden het niveau van het hoogbegaafde kind omdat deze is afgestemd op het ontwikkelingsniveau van het normaal begaafde kind.
– Het kind voldoet ruim of net aan de norm van leeftijdsgenoten maar, maar niet aan de eigen norm. Dit levert demotivatie op, vaak met bijkomende vorming van een negatieve spiraal.
– Door onvoldoende uitdaging en begeleiding ontstaan gebrekkige leerstrategieën. Dit geeft aanleiding tot (een gevoel van) falen.
Bij de jongen die ik ken is het lesaanbod op zijn school ver beneden zijn niveau. Zijn ouders zijn al heel vaak in gesprek geweest met school. De ouders weten eigenlijk geen oplossing meer dan van school veranderen. Hij wil eigenlijk niet van school veranderen, omdat hij daar heel veel vrienden heeft. Hij wil gewoon dat school nadenkt over wat hij nodig heeft en ook actie onderneemt die kant op.
Om duidelijk te maken hoe groot het probleem voor hem is hij een eenmansactie begonnen.
Met een T-shirt, een Bart Simpson T-shirt.
Zoveel mogelijk dagen in de week draagt hij dit T-shirt op school. Als stil protest.
Wil je mee doen met zijn protest en ook aandacht voor het onderpresteren vragen?
Het T-shirt is gewoon te koop bij de H&M.
Misschien ook wat voor de Landelijke Dag van de Hoogbegaafdheid, op 29 mei aanstaande?
Daar waar Bart geboren werd, de Verenigde Staten, werd het T-shirt trouwens niet gewaardeerd op veel scholen.
Kind in ontwikkeling, door Dorien Kok 
Pingback: Tweets that mention Bart Simpson actie van een hoogbegaafd kind « I-CARUS, by Dorien Kok -- Topsy.com
Pingback: Mijn blog « I-CARUS, by Dorien Kok
Ik was als kind dé “Bart Simpon” van de school en de wijk. Ik was een meisje dat totaal geen rekening leek te houden met de gevoelens van anderen, alle kattenkwaad die mogelijk was ongeveer uithaalde, de vogeltjes zag fluiten tijdens de lessen, alles oersaai vond en uiteindelijk mijn eigen plan trok omdat niemand mij de uitdaging gaf die ik nodig had.
Vanaf ongeveer mijn eerste verjaardag is er sprake geweest van ernstig misbruik en ernstige mishandeling van mij als kind door verscheidene volwassenen. Dit maakte het heel lastig om te zien wat voortkwam uit de mishandelingen en wat pure verveling was.
Echter was ik pas 4 jaar oud toen ik mijn moeder in het Nederlands en Chinees voorlas. Op hetzelfde moment liet ik gedragsproblemen zien. Ik verveelde mij op school omdat de lessen die de leerkracht aanbood mij niet uitdaagden om iets te leren. Gevolg hiervan was dat ik anderen uit hun concentratie haalde, met mijn handen op de tafel tikte en de vogels buiten zag vliegen alles om maar niet te hoeven stilzitten en te vervelend. Mijn ouders gaven met regelmaat aan op school dat ze het idee hadden dat ik (hoog)begaafd was. Helaas heeft school hier onvoldoende naar gekeken omdat er zorgen waren door mijn gedrag en mijn kleuterjuf ernstige vermoedens van mishandeling en misbruik zag wat meer aandacht nodig had dan mijn begaafdheid. Hier is dan ook melding van gedaan bij de kinderbescherming.
De eerste dag in groep 3 liep ik naar binnen en zag de platen aan de wand hangen die de andere kinderen moesten helpen om te leren lezen. Ik pakte de leerkracht haar hand vast en vroeg haar aandacht waarna ik letterlijk elk woord probeerde voor te lezen tot de juf mij halverwege onderbrak en zei dat ze daar nog wel aan toe zouden komen.
Door de gedragsproblemen die niet begrepen werden kwam ik op een school voor kinderen met een psychische aandoening terecht welke mij vanaf groep 5 middelbare school werk gaf omdat ik het reguliere schoolwerk voor basisonderwijs allemaal al gemaakt had.
Ik heb het Daltonsysteem meegekregen op deze school waarbij we elke maandag een A4-tje kregen met onze taken voor die week. Hoe je deze taken maakte, in elke volgorde je ze maakte of op welk tijdstip je ze maakte deed er niet toe.
Op een enkele keer na had ik alles voor de bel van 3 uur op mandagmiddag alles al afgemaakt. Vaak begon ik pas op de maandagmiddag vlak voor of vlak na de lunch en moest dan de rest van de week uit mijn neus eten, want verder werken mocht niet en verrijkingsstof of verdiepingsstof was er niet. De school waar ik op zat had een contract met een middelbare school voor IVBO/VBO/MAVO zodat kinderen die vanaf het speciaal onderwijs naar regulier onderwijs gingen een begeleider aangewezen kregen naast de mentor die hen elke maand of elke paar maanden sprak gedurende 1-2 jaar om te kijken hoe het met hen ging op school en thuis. Uit mijn IQ testen was al meerdere malen gekomen dat ik een score van 156 behaalde en op de C¿TO toets behaalde ik een score van 549(2 fouten). Net een score van 543 wordt je automatisch toegelaten tot een VWO/Gymnasium, maar mijn school voor speciaal onderwijs had de mening dat ik het sociaal-emotioneel niet zou gaan redden en het begeleidingscontact wat ik op de school voor IVBO/VBO/MAVO zou kunnen krijgen niet op een categoriaal Gymnasium zou kunnen verkrijgen. Daarop werd ik ingeschreven op het IVBO waarna de middelbare school belde met de reactie dat ik totaal NIET naar het IVBO kon omdat mijn niveau veel te hoog bleek te zijn voor dit niveau. Ik werd toegelaten tot de schakelklas VBO/MAVO omdat er een psychiatrisch probleem was en ook deze school van mening was dat iemand met een psychiatrisch probleem het niet op een HAVO/VWO zou kunnen gaan redden.
Uiteindelijk heb ik bijna letterlijk slapend mijn middelbare schooldiploma behaald en ben ik cum laude geslaagd met een gemiddelde van een 9 op mijn MAVO diploma.
Met 2 leerkrachten heb ik na schooltijd nog eens gesproken waarbij beiden hebben aangegeven dat ik totaal verkeerd op deze school zat en een veel hoger niveau aan had gekund. Dit was mosterd na de maaltijd, maar wat ik ergens ook heel fijn vond aan deze leerkrachten was dat ik met hen tijdens mijn lessen Nederlands en Engels Russisch en Latijn kon leren omdat de leerkrachten mij hierbij hielpen.
Hetgeen ik schrijnend vind aan mijn verhaal is dat mijn toekomst hierdoor behoorlijk verknoeid is, ik ben intussen 18 jaar van school en ben arbeidsongeschikt verklaard door de ernstige trauma’s waardoor ik een dissociatieve identiteitsstoornis heb ontwikkeld.
Ik had kinderpsychiater willen worden, maar om psychiater te worden moet je eerst arts worden, wat inhoud dat iemand geneeskunde moet gaan studeren. Om geneeskunde te kunnen studeren moet iemand zich laten inloten bij de universiteit. Om ingeloot te worden moet je het Gymnasium hebben gedaan omdat dit het Latijn bevat wat je nodig hebt om de Latijnse benamingen van het menselijk lichaam te begrijpen en de oorsprong van de benamingen te begrijpen.
Als je geen Gymnasium hebt gedaan kun je niet ingeloot worden voor geneeskunde en zul je een andere richting moeten kiezen.
Conclusie is dat ik het uitermate jammer vind dat onderpresteren vanaf de kleuterschool niet altijd ingezien wordt en dat dit grote gevolgen kan hebben voor de toekomst van een kind/jongere.
Kinderen die een autismespectrumstoornis hebben worden heel vaak op een laag niveau neergezet terwijl dit een absoluut onderpresteren betekent.
De zoon van een vriendin heeft de stoornis van asperger en kreeg in groep 8 te horen dat hij ingeschreven zou worden voor het LWOO(IVBO van de jaren 90). Na een goed gesprek met zijn moeder heb ik mijn verhaal verteld, maar ook aangegeven dat er scholen zijn die een kind met autisme met een HAVO/VWO niveau aannemen zodat daar waar een kind de mogelijkheid heeft om zijn kennis uit te breiden en op niveau te werken dit ook geregeld wordt.
Ik heb zelf een zoon van 12 met klassiek autisme welke op regulier onderwijs de beste van de klas was, maar is afgezakt tot ZML niveau omdat de leerkrachten hem niet aanboden wat nodig was en hem telkens uit zijn patronen wilden halen.
Alles bij elkaar vind ik het schrijnend om te zien dat kinderen zowel in mijn jeugd als in de generatie van mijn zoon onvoldoende begrepen worden en totaal geen uitdaging krijgen in wat dit kind nodig heeft om zich gelukkig te voelen.